Είδαμε πως η ενδομητρίωση σχετίζεται με υπογονιμότητα. Επίσης, γνωρίζουμε πως τα συμπτώματα της νόσου,τυπικά, βελτιώνονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σχετίζεται, όμως, η νόσος με επιπτώσεις στην ίδια την εγκυμοσύνη; Δυστυχώς, στην παρούσα βιβλιογραφία, δεν υπάρχει πληθώρα υψηλής ποιότητας δεδομένων που να απαντούν με σαφήνεια αυτό το ερώτημα. Έχουν περιγραφεί σπάνιες περιπτώσεις σοβαρών επιπλοκών...
Πέραν από τους 3 τύπους της ενδομητρίωσης, υπάρχουν και στάδια της νόσου. Όπως γνωρίζουμε πλέον, η ενδομητρίωση είναι μια ετερογενής νόσος και, συνεπώς, η σταδιοποίηση δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Γι' αυτό υπάρχουν, μέχρι και σήμερα, πολλά διαφορετικά συστήματα. Τα 3 πιο συχνά χρησιμοποιούμενα είναι:
H ενδομητρίωση, τυπικά, σχετίζεται με πυελικό (στην περιοχή κάτω από την κοιλιά) πόνο. Για να εξετάσουμε περαιτέρω αυτό το δεδομένο, αξίζει να θυμηθούμε τους 3 τύπους της νόσου. Στα ενδομητρίωμα οωθήκης( οvarian endometriomas), πόνος συναντάται στο 80% των περιπτώσεων (1), ενώ η μεγάλη πλειονότητα των γυναικών με βαθιά διηθητική( εν τω βάθει) ενδομητρίωση παρουσιάζουν σοβαρό πόνο (1). Ωστόσο, στις επιφανειακές περιτοναϊκές βλάβες ( superficial peritoneal lesions, SUP), τα πράγματα είναι λιγότερο ξεκάθαρα...
Δεν υπάρχει κοινώς αποδεκτή αιτιολογία της νόσου. Η ενδομητρίωση είναι μια πολύπλοκη, ετερογενής και πολυπαραγοντική νόσος, στην οποία περιπλέκονται ορμονικοί, γενετικοί, περιβαλλοντικοί και ανοσολογικοί παράγοντες. Οι πιο πιθανές θεωρίες είναι
Ενδομητρίωση (endometriosis) είναι η καλοήθης νόσος στην οποία ιστός, παρόμοιος με αυτόν του ενδομητρίου που επενδύει το εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας (endometrial-like tissue), βρίσκεται εκτός της μήτρας (1). Πιθανές εστίες είναι οι οωθήκες, οι σάλπιγγες, το περιτόναιο (διάφανος υμένας που καλύπτει τα όργανα της πυέλου), το έντερο, το ουροποιητικό σύστημα (ουροδόχος κύστη κι ουρητήρες) καθώς και λιγότερο συχνές εστίες ( νεύρα, διάφραγμα, κοιλιακό τοίχωμα, πνεύμονας κ.ά.). Η ορμονοευαίσθητη αυτή νόσος (ευαίσθητη στα οιστρογόνα), εμφανίζεται στην αναπαραγωγική ηλικία και προσβάλει...
Η ενδομητρίωση είναι μια νόσος που συχνά (και πάντα στην εν τω βάθει μορφή της) προκαλεί παραμόρφωση της φυσιολογικής ανατομίας, μέσα από την δημιουργία συμφύσεων (1). Aυτό σημαίνει πως, τόσο η ίδια η νόσος, όσο και κάθε απόπειρα λαπαροσκοπικής αφαίρεσης των εστιών ενδομητρίωσης, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο όργανα όπως το έντερο, την ουροδόχο κύστη, τους ουρητήρες (τους κυλινδρικούς σωλήνες που ενώνουν τους νεφρούς με την ουροδόχο κύστη) κ.ά...
Αναγνωρίζονται 3 τύποι ενδομητρίωσης. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή η κατάταξη είναι ανατομική ( σχετίζεται, δηλαδή με το πού βρίσκονται οι εστίες της ενδομητρίωσης) και δεν υπάρχει πάντα ξεκάθαρη συσχέτιση ανάμεσα στον τύπο της ενδομητρίωσης και το είδος ή τη βαρύτητα των συμπτωμάτων:
Yπάρχουν κλινικά δεδομένα που υποστηρίζουν την άποψη πως η ενδομητρίωση είναι κληρονομική νόσος: ο κίνδυνος νόσησης είναι 6-9 % υψηλότερος σε συγγενείς 1ου βαθμού γυναικών που πάσχουν από ενδομητρίωση (1,2) [Ο κίνδυνος αυξάνεται σε 15% σε περιπτώσεις σοβαρής ενδομητρίωσης(3,4)]. Σε δίδυμες αδερφές, η συχνότητα κι ηλικία έναρξης της νόσου είναι παρόμοιες (5). Ωστόσο, η εύρεση των γενετικών παραγόντων που σχετίζονται με τη νόσο...
To επίκεντρο στην αντιμετώπιση της ενδομητρίωσης, τα τελευταία χρόνια, έχει μετατεθεί στη δημιουργία ομάδων από επαγγελματίες υγείας με εμπειρία στην αντιμετώπιση της νόσου, πάντα με κέντρο τον ασθενή (1). Αν και κάθε κέντρο ενδομητρίωσης μπορεί να έχει διαφορετική δομή ομάδας, προτείνουμε μια ομάδα που αποτελείται από γυναικολόγο χειρουργό, χειρουργό πεπτικού (γενικό χειρουργό), χειρουργό ουρολόγο...
Αναφορές:
GR 
EN