Μελέτες κατέδειξαν ότι το ενδομήτριο των γυναικών με ενδομητρίωση διαφέρει από αυτό των γυναικών χωρίς ενδομητρίωση (1,2). Αυτές οι διαφορές μπορεί να επηρεάσουν τη φυσιολογικη εμφύτευση καθώς και την ανάπτυξη του πλακούντα (3). Ωστόσο, η υπάρχουσα βιβλιογραφία περιλαμβάνει αντικρουόμενα αποτελέσματα σχετικά με μια πιθανή συσχέτιση μεταξυ ενδομητρίωσης και αποβολών. Ας κοιτάξουμε όμως τα δεδομένα.
Γνωρίζουμε πως η ενδομητρίωση σχετίζεται με την υπογονιμότητα και , σε ασθενείς με εν τω βάθει διηθητική ενδομητρίωση (ΕΒΔΕ), το ποσοστό αυτόματης (χωρίς τη χρήση υποβοηθούμενης αναπαραγωγής) σύλληψης ανέρχεται μόλις σε 2 με 10% (1). Αν και συχνά αυτές οι ασθενείς καταφεύγουν σε τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, μπορεί η χειρουργική αντιμετώπιση να αυξήσει τις πιθανότητες σύλληψης?